Rode Duivels - Juli 2018

Goed, ik ben gisteren overstag gegaan en heb naar de wedstrijd België - Frankrijk gekeken. Dat deed ik voordien niet. Genoeg mensen die nooit naar het voetbal gaan of kijken, vinden het nu noodzakelijk om te kijken en hun meningen te ventileren. Mijn niet kijken was dus een protest actie tegen alle wannabees.

Laat ik het zo stellen, ik ben geen standaard Belg. Door mijn gemengde afkomst mag ik me maar een halfje noemen en vandaar misschien mijn nuchterheid en kritisch gedrag naar deze duivels toe.

Iedereen is nu trots. Trots op een verliezer. Ik vind dit heel bizar. "Ze hebben goed gespeeld" hoor ik overal. Is dat zo?

Ik zag een schitterende Mbappe die ook als acteur mooi z'n slagje zou kunnen slaan.

Voor de Belgen noteerde ik een gefrustreerde De Bruyne, een hardwerkende Chadli, een steeds achteruit spelende Witsel, een Lukaku die niet aan zet kwam en een Hazard die net als altijd te individueel speelt.

Wie van onze "verheven" toppers ging tegen deze Franse ploeg scoren?

Toby bijna en dat nog wel tegen zijn eigen keeper.

Laat ik eerlijk zijn. Ik heb een boon voor Toby. De kathedraal van Antwerpen op zijn arm met daarbij de tekst : Each day I come closer to home where I was born , duidt erop hoe belangrijk zijn thuishaven voor hem is.

Dat brengt me naadloos bij de schitterende foto's die Vanfleteren van dit elftal maakte. Een schitterend gegeven van prachtige beelden die de voetballer eert maar waar geen bal aan te pas komt.

Misschien is dit de essentie van het voetbal. Wie zijn die mensen op het veld? Wat zit er in ieder van hen en wie kan zijn ego tot een minimum reduceren en het belang van de groep voorop stellen?

Moeilijk als alles draait om geld en aanzien.

Ondertussen zijn de kaarten geschud en is een bronzen medaille realiteit. Ondertussen gaat het leven gewoon verder en haalt Nadal geen Wimbledon finale.

Ondertussen is het weer bijna 30°C op de Kempense zandgronden

Het is goed, in het nu!