Oppersos - November 2023

Vorig jaar in het voorjaar kreeg ik de kans hem te ontmoeten. 

Door een gemeenschappelijke vriend van hem en kennis van mij werd er een kleine fotoshoot in het leven geroepen. 

Ik keek er naar uit. 

Naar mijn idee leek het een leuke ontmoeting. Fijne mens met open blik en mind, zo dacht ik. 

De locatie was subliem. 

Een heel mooi oud pand dat helemaal opnieuw werd gerenoveerd in het centrum van mijn stad. 

De omkadering was perfect. 

Dan verwacht je uiteraard een dito shoot.

Ik stapte door de deur en voelde al gelijk de sfeer hangen. Niet een open amicale sfeer maar een wat-kom-je-hier-doen sfeer. 

De opper-sos (zoals hij zichzelf graag noemt) zat nog aan een lichte late lunch en keek amper op. 

De achtergrond lachte me toe en ik verdween in het decor. Rustig afwachtend tot het ego klaar was om aan de slag te gaan. 

Zullen we dan? vroeg degene die zo vriendelijk was geweest om me hiervoor uit te nodigen na een tijdje. 

En daar gingen we. 

Meerdere quote werden me toegeworpen : 

Lachen doe ik niet op de foto.

Als je dus geen fijne foto hebt, ligt dat enkel aan jezelf. 

Zal ik me maar afzijdig houden in dit Kempisch onderonsje?

Een bloemlezing al het ware. 

Iets diep in mij, mijn kern, zei me, draai je op je hielen om en wandel hier zonder achterom kijken naar buiten. 

Maar de fotograaf in mij wou de kans op dit portret zo heel erg graag grijpen. 

In een nanoseconde had ik met mezelf overlegd.  

De drang naar de foto nam de overhand. 

Ik bleef en zonder veel woorden maakte ik een aantal beelden. 

Daarna bedankte ik mijn gastvrouw en gastheer en sprong op mijn stalen ros om weer richting thuis te rijden. 

Je snapt dus wel dat mijn verwondering niet al te groot was, toen er recent allerlei geruchten over bovenstaande man in het nieuws kwamen. Het was eerder een zie-je-wel reactie, een bevestiging van wat ik zelf ervaren had. 

Een voorbeeld van een groter ego dan het lijf kan dragen.