Nancy - Maart 2024

Vriendschappen uit je jeugd zijn degene die het meest blijven plakken wordt wel eens gezegd. 

Ik kan dat enkel beamen. 

Ook al geraak je mekaar gaandeweg kwijt, toch blijven er herinneringen die af en toe de kop op steken. 

Even weer aan de oppervlakte komen als het ware. 

Als er iemand die je al heel je leven kent, onverwacht vroeg voor de overkant kiest, komt dat enorm binnen. 

Dit gebeurde zondag. Ik kreeg een bericht van een dame die ik nog in de materniteit bezocht toen ze net op 

deze wereld verscheen. Vijf was ik. Ik herinner met dit nog met de exacte beelden. 

Haar ouders en die van mij waren jarenlang bevriend. 

Ze stuurde me het bericht dat haar zus was overleden. In leeftijd stonden die zus en ik nog dichter bij mekaar 

dus haar kende ik nog veel beter. Het kwam enorm binnen. De beelden van vroeger schoten als pijlen voorbij. 

Ik dook in mijn foto archief en kwam talloze beelden van ons drie tegen. 

We deden vaak samen daguitstappen, de zoo, Brussel, Bobbejaanland etc. Alles passeerde de revue. 

Kijk, ook hier valt de belangrijkheid van foto's ook weer niet te onderschatten. Je krijgt een tastbaar beeld van 

herinneringen die zo weer sfeer, weer en omstandigheden terug brengen. 

Op maandag kreeg ik niks uit m'n handen omdat de beelden bleven komen. Het hoort bij rouwen om iemand die 

je ondanks de afstand toch dicht bij je draagt. Het komt op je af en het mag komen. Je mag afscheid nemen en je 

mag daar tijd voor nemen. 

Haar afscheid neemt plaats in intieme kring wat ik uiteraard respecteer. Er is geen groetmoment. 

Dus vandaar mijn groet in woorden. 

Ik zal haar lach bewaren, haar open goesting naar het leven van vroeger, haar grote dromen maar vooral onze vroege 

vriendschap. We hebben samen een hoofdstuk van ons leven doorlopen, eentje vroeg in ons boek. 

Het was mooi en het blijft mooi. 

The way we were.