Zoef - December 2020

Liefste Zoef,

We kennen mekaar sinds ik zeven jaar oud was. Je leerde ons mams met vier wielen rijden.

Lachend bevestigde je achteraf dat ik toen in de kinderstoel zat. Kinderen van 7 zitten niet meer in de kinderstoel, toch zeker niet begin de jaren zeventig.

Het contact werd hersteld toen je een dikke vijf jaar later bij pa in de avondschool zat.

Ja hoor, dat was Zoef van de autorijschool.

Nog steeds even sociaal en druk maar ook met een gouden hart.

We gingen samen op wintersportvakantie net over de grens Italië in. Want autorijden is jouw passie. Nooit anders geweten.

Ik heb de warmste herinneringen aan die vakanties. In het begin nog samen met ma en pa maar later ook alleen met jullie.

Koffie drinken bij de Keuleman en een ritje naar Merano waren standaard van de partij.

Jij bent de enige persoon op de wereld, buiten mijn ouders, die me bij m'n koosnaam noemt. Nadat ma me één keer zo had genoemd, heb jij dit standaard overgenomen.

Nu vecht je voor je leven. Ik kan het niet vatten.

Covid heeft je goed te pakken en het is afwachten hoe het dubbeltje gaat vallen.

Wil je vechten voor ons Zoef?

Voor al die mensen die je een warm hart toedragen?

Want geloof me, het zijn er ontzettend veel.

Kan ook niet anders natuurlijk. Zelf loop je rond met een hart dat de 18 karaat fel overstijgt.

Altijd ben je bereid om iemand uit de nood te helpen. Je springt in je vierwieler en rijd de ganse wereld rond als het moet.

Je hebt nog zoveel kilometers te maken man, daar hou ik je aan.

En die snater van jou, die kan toch niet definitief stilstaan ?

We wachten op alle straffe verhalen en meer van die onzin.

We wachten op jou.

Allemaal

Gertje