Zestien - December 2021

Zestien jaar na je heengaan, zijn de wonden wat geheeld. Het is ondertussen al een hele tijd en de wereld bleef doordraaien.

Ik kan nu ook warme gevoelens terugkijken. Het lijkt wel of er zich een laagje glazuur heeft gevormd op de wonde.

Een glanzende laag die het euvel bedekt.

Want terugkijken dat doe ik soms wel. Van zodra ik de "soms" heb neergeschreven, wil ik 'm al gelijk doorhalen en "vaak" schrijven. Als er een liedje van INXS op de radio speelt, ben je er, instant. Als ik me weer eens druk maak in een werk gerelateerde situatie, moet ik na afloop ook weer lachen. Omdat ik jou voor me zie en weet wat je zou zeggen.

Het leven is kort. Dat ervaren we in deze tijden als nooit tevoren.

Maar de warmte van een vriendschap blijft ook nu overeind. Ook al staat deze voorlopig op pauze. Ik koester de vriendschap op een andere manier.Als een klein lichtje dat in m'n ziel verstopt zit. In moeilijke dagen kan ik het zo maar aanknippen.

Dan schijnt het licht en voel ik de warmte. Een eigen bron van energie. Een weldaad voor lijf en leden.

Ik ben geen kerkhofgangster maar op dagen als deze is de behoefte om je te herdenken toch ieder jaar weer groot. Letters en beelden doen dan hun werk. Zomaar zonder druk of stress. In vriendschap en terugkijkend op vele mooie momenten.

Een jaar ging weer voorbij.

Ons tweede corona jaar.

Het ga je goed lieve vriendin.