Jef Merksplas - Oktober 2021

Mijn pa speelt in een tennisgroepje van senioren. Hij is de oudste van het pak.

Gaandeweg verdween de tennis op de achtergrond. Niet dat ze niet meer spelen maar het sociale kreeg toch

wel de bovenhand. Na afloop wordt er gekletst als echte vrouwen.

Ze hebben daar ongelofelijk veel deugd aan.

Ieder brengt z'n eigen verhaal en ondervindingen mee. Het is een bonte bende en het gaat er vaak druk aan toe.

Vorige week was er plots een enorme stilte.

Eén van de fijne spelers is heel onverwacht van hen heengegaan. Het kwam bij de mannen aan als een mokerslag.

Zo plots, zo abrupt en zonder afscheid werd hun groepje met verdriet geconfronteerd. Zij, de goedlachse mannen.

En toen boem!

Ze zaten schouder aan schouder in de kerk tijdens de begrafenis en één voor één zag ik hen een zakdoek bovenhalen.

Het vervulde me met heel veel warmte en tevredenheid. Pa wordt omringd door onbetaalbare vrienden en volgens mij

beseften ze dat ten volle toen één van hen het woord nam en hun groepje omschreef voor een volle kerk.

De makker die ze verloren zal voor altijd bij hen blijven want er zijn zoveel verhalen die ze met hem gedeeld hebben.

De plaats blijft leeg maar in hun hart stroomt het over van respect en warmte voor hem.

Zo mag het zijn.

Vriendschap als kostbaar geschenk.

Iets wat je niet kan kopen maar zelf kan maken.