Colette - Maart 2021

Voor haar.

Uit respect voor haar.

Voor de vaccinatie die haar leven had kunnen redden.

Voor haar die 100 jaar geleden overleed.

Voor mijn overgrootmoeder Colette.

Gisteren was ik voor het eerst vrijwilliger in het vaccinatiecentrum van mijn stad. Ik mocht de mensen met afspraak registreren en hen in de goede handen van verpleegsters en dokters doorgeven voor hun prik.

Een job die me op het lijf geschreven bleek. Mensen op hun gemak stellen, de registratie op een zo vlot mogelijk manier in orde maken, een glimlach (die enkel in de ogen zichtbaar was) en hun succes wensen voor het verdere verloop.

Mijn shift van vier uren was zo voorbij. Ook mede dankzij de fijne collega's waar op de vrije momenten een toffe babbel mee gemaakt kon worden. We waren allemaal hier uit vrije wil.

Omdat we ons steentje willen bijdragen en omdat vaccinatie voor ons als vanzelfsprekend is.

Mijn gedachten gingen met me op de loop en ik dacht aan de jonge moeder die samen met haar zesjarige zoon in een kamp in Harderwijk (Nederland) deze ziekte moest ondergaan met zo weinig comfort en mogelijkheden. Zij liet haar leven en haar zoon werd opgevangen door andere moeders in het kamp. Dit werd me verteld door mijn grootvader. De zoon van zes jaar.

Een herinnering die hem ook aan het eind van zijn leven nog helder voor de geest stond.

Haar foto staat sinds het begin van de corona crisis op mijn bureau. Ze waakt over mij. Ze is een dagelijkse getuige van de wereld nu. Hoe wij omgaan met dit gegeven en hoe wij ons redden in deze bizarre situatie.

Het is anders nu. We hebben iedere keer weer de nodige opmerkingen op het beleid maar stel je een keer voor hoe de situatie honderd jaar geleden was tijdens deze Spaanse griep, ergens ver van huis.

Als erkenning voor haar en de weg die zij moest gaan, kreeg ik gisteren mijn eerste prik.

Een award voor deze geweldige vrouw, die ik jammer genoeg nooit gekend heb.

Ik sta hier voor jou, Colette en kijk naar de prachtige vrouw op de sepia foto.

Soms is een connectie zo sterk dat die 100 jaar van geen enkele tel zijn.