Levensboom - September 2019

Vorig jaar mocht ik kennis maken met Charel. Zijn dochter Ingrid had hem ingeschreven voor het 80+ project en zijn foto was degene die op facebook de meeste reacties kreeg. Velen herkenden hem van de chirokampen van vroeger waar hij de kok van dienst was. Mensen waren enthousiast om te zien en horen dat het Charel nog zo goed ging.

Hij heeft bij velen een ongelofelijk fijne herinnering nagelaten.

Volgend jaar wordt deze senior negentig. Voor deze gelegenheid kreeg ik weer een bericht van dochter Ingrid.

Charel heeft in de "derredonk" samen met zijn vader een boom geplant toen hij 10 jaar oud was. Die boom en het planten ervan is hem steeds bijgebleven als een groot evenement in zijn leven. Het idee was nu om hem terug bij deze boom te fotograferen.

De auto komt aangereden en ik zie Charel al met een brede glimlach zitten. Hij zwaait.

Zijn boom staat er prachtig bij. Net of hij op deze ontmoeting wacht. Charel kan zijn vreugde niet bedwingen. Hij stapt op zijn oude vriend toe en kijkt hem diep in de ogen. Oude vrienden begroeten elkaar zonder woorden.

Charel komt thuis want dit is zijn geboortegrond. Hier woonde hij met z'n ouders, broers en zussen. Hier kwamen vroeger zijn kinderen paaseieren rapen. Hier hangt een herinnering van oneindig veel geluk.

Hij glundert. De vreugde die van diep binnenin komt, mag niet onderdrukt worden.

We maken een aantal beelden en ik hoef niet eens aan te geven wat, waar of hoe. Het loopt als gesmeerd.

Charel is thuis in zijn eigen tuin en het is net alsof hij hier iedere dag vertoefd. Een diep gevoel van dankbaarheid daalt op ons allemaal neer. We zijn stil omdat dit geen woorden nodig heeft.

Na afloop zetten we ons neer op de geboortegrond van zijn moeder, iets verderop waar nu een ijssalon is. Hij wil een stoel met zicht op de baan en geniet van zijn koffie met ijs praline. Dan komen de verhalen los van zijn jeugd hier.

Een neergestorte zweefvlieger aan het eind van de oorlog. Zijn broer die 5 Engelsen 5 dagen lang verstopt (het kunnen er ook vier zijn geweest geeft hij grappend toe) en ze van eten voorziet om ze daarna richting Kasterlee brengt om zich terug bij hun compagnie te voegen. De eerste keer dat Charel wit brood zag. Te veel om op te noemen.

Hij vertrouwt me toe dat hij ook vannacht niet zal slapen van geluk. Hier te mogen zijn op deze leeftijd is voor hem een bijzonder cadeau. Dat dit dan ook nog op de gevoelige plaat is vastgelegd is helemaal een wonder.

Ik besef hoe mooi het leven is in onze ongeëvenaarde Kempen, met mensen als Charel die kleine dingen als een groot wonder zien. Graag neem ik hier een voorbeeld aan. Geluk is niet groot en duur, geluk zijn deze momenten en die samen te mogen beleven.

Merci Charel omdat ik van jou mag leren.

We zien mekaar snel weer!