Copain – Mei 2019

Copain is vertrokken. Hij nam de laatste trein.

De avond van dinsdag op woensdag piepte hij er zachtjes tussenuit. De grote rijzende man met het Oost-Vlaamse accent dat hij nooit verloochende. Ook niet na een mensenleven in de Kempen. Vooraan in de stad, met rechte rug. Een luide stem met een warm hart en een bulderende lach. Een man met principes. Ooit leraar van mijn vader, nadien collega van pa en daarna onze straatgenoot. We zwaaiden, als hij z’n krantje ging halen en ik uit de tegenovergestelde richting met de fiets uit het centrum kwam. Vorig jaar stonden hij en zijn vrouw voor mijn lens. Naar aanleiding van een fotoproject voor een goed doel, porde hij pa aan om me langs te sturen. Ze wilden graag hun steentje bijdragen. Een schitterend paar. Het vuur stond nog met grote vlammen in zijn ogen ondanks de leeftijd. Het grappen nog helemaal niet verleerd maar de binding met de stadspolitiek enorm bekoeld. Ach meistje, suste hij, laten we over iets anders praten. Hij poseerde met zijn Odette als een jong veulen. Hij genoot van zijn tuin en van het goede weer.

Een paar maanden later kwam het nieuws dat het niet goed ging met Copain. Hij was z’n laatste hoofdstuk binnengewandeld en het kaarsje doofde langzaam. De mannen van ’t Stad troffen hun regelingen voor het bezorgen van een krans bij zijn begrafenis maar de enige zoon van de biersteker uit Bachte Maria Leerne nam ze fijn bij de neus. Jij deed het op jou manier en dat siert je zo. Je was zoals wel vaker net dat ietsje anders in dit altijd zo katholieke kempische centrumstadje. Misschien net daarom dat we het zo goed konden vinden met mekaar. (ik hoor je lach, jawel, jawel)

Je lichaam schenk je aan de wetenschap, helemaal in de stijl van je leven. Meistje, zou je zeggen, laat die kinders leren, laat ze kunnen ondervinden. Dat is zo mooi en zo helemaal hoe jij bent. Als iemand zo een stempel kan drukken en kan leven in de stijl van wie hij werkelijk is, dan is een leven geslaagd en vol-leefd. Dan is het mooi afscheid nemen omdat je een herinnering achterlaat die helemaal de jouwe is, doorspekt van je eigen DNA.

Dat de foto die we vorig jaar namen nu deel wordt van je afscheid is een heel mooie opsteker. Het zijn de dingen die we niet kunnen vasthouden die zo waardevol zijn.

Copain je leeft verder hier in onze straat omdat je flair en je temperament niet gebonden zijn aan een menselijk lichaam. Omdat een persoonlijkheid als de jouwe geen tijd kent. Je zal er altijd zijn.

Salut Copain, à la votre!