Sweet sixteen - Maart 2019

Op de grens van mijn 35ste verjaardag werd ik moeder. Heel bewust, weloverwogen en juist op tijd. Het daglicht zien op een zaterdagmorgen en meteen een vol zwart kopje haar. Ze werd onmiddellijk gekoesterd ook al duurde het wel zes weken voor we haar mee naar huis mochten nemen. Geboren in mijn hart en zo erg van verlangen doordrongen.

De eerste weken waren zwaar. Wakkere nachten wisselden zich af met ongerustheid maar van de eerste dag was ik helemaal vol van liefde voor dit kleine wezen. Dit was mijn verantwoordelijkheid. Hier draag ik zorg voor zolang we leven.

Ze werd een zelfstandige dame die nooit luisterde en zo heel erg haar eigen wil had.

Heel duidelijk met de figuurlijke moedermelk meegegeven.

Zo zijn we allebei. Onze eigen weg en niet bekommerd over wat anderen daarvan vinden.

Ze houdt niet van autoritjes en ook niet van de tuin. Ze maakt graag een ommetje maar niet te ver.

Met uitzondering van de zandgronden in Kasterlee, die vindt ze dan wel weer leuk.

Graag een beetje yoghurt in de ochtend een ook een beetje koffie, met melk en suiker graag.

Haar opa is haar beste vriend. Bij hem is alles mogelijk en krijgt zo ook steeds alles voor mekaar.

Bij oma ligt ze graag in de warme armen. Omringd door alles wat haar lief is.

Ze heeft het graag god.

Morgen wordt ze zestien en ze is duidelijk in haar herfstjaren.

Ze staart vaak voor zich uit, niet meer helemaal bewust van wat er gebeurd.

Net als bij talrijke van onze oudere medemensen heeft de dementie haar spurt ingezet.

Maar we omringen haar nog steeds met heel veel liefde en warmte.

Ayse staat voor "goed leven" en dat is een understatement.

We zijn enorm dankbaar dat ze bij ons wil blijven en zolang we de indruk hebben dat het haar goed gaat, koesteren we haar.

Our sweet sixteen.