Clouseau 30 - September 2017
Nu Clouseau zijn 30 bestaansjaren viert, kreeg ik de vraag of ik ook in die Clouseaumania reportage van Paul Jambers zat?
Goeie vraag maar mijn clouseauverleden start eerst op een latere datum.
Toen Koen 20 was en ik uiteraard ook, had ik geen boodschap aan die jonge gast die in het Nederlands zong. Ja ik vond die songs niet slecht maar in mijn kamer hingen posters van een heel andere man.
Koen was eerder een leeftijdsgenoot die een parcours liep dat niet standaard was en ik meen me te herinneren dat ik samen met Anja wel eens naar die gasten in Turnhout ben gaan kijken, maar verder ging de interesse echt niet.
Mijn appreciatie en misschien ook wel adoratie ging naar die man van over het kanaal die zijn looks absoluut mee had maar die voor mij al snel een voetje voor had door zijn stem. Het inleven in songs, het schrijven van Careless Whisper, de videoclip van monsterhit Last Christmas en vooral de opnames voor Different Corner in zwart/wit, een stijl die ik nu doortrek in mijn foto's. George Michael was toen voor mij het absolute idool.
Mijn hunker naar optredens en live muziek werd groot en ik ging op zoek naar een bereikbare artiest van Belgische bodem. Zo begon ik concertjes van Clouseau mee te pikken in de buurt en later ook iets verder uit de buurt maar steeds binnen de landsgrenzen met af en toe een uitstap naar de Noorderburen. Ik genoot van het gezelschap van medefans en iedere keer werd de groep bekenden groter en groter. Toen kwam de fotografiehonger en werd de leadzanger van dit groepje een proefpersoon die al zijn kwaliteiten waar gemaakt heeft. Noch steeds is het een feestje om hem voor de lens te krijgen. Ik kijk ondertussen enkel nog en observeer. De muziek is naar de achtergrond verschoven en is een gepasseerd station.
Als het leven een treinrit is, dan is mijn Clouseaufan zijn, een aantal stations die ik heb aangedaan, gestopt en uitgestapt ben om daarna weer verder te reizen naar andere stations met een verschillende uitzicht. Een mooi hoofdstuk met heel veel warme momenten dat ondertussen heeft plaatsgemaakt voor een heel realistisch beeld van de mensen die dit groepje bevolken. Het is nog steeds een absoluut voorrecht om frontstage te staan om te proberen dat kleine inkijkje in iemands binnenste te kunnen vastleggen.
Bijzonder ook om twee van deze mensen als leeftijdsgenoten te mogen omschrijven. Beide zitten ze in mijn 50 in 2017 reeks en zo blijft deze groep een heel speciaal plaatsje hebben in mijn leven.