Project C - Augustus 2017

Het fotoproject 50 in 2017 loopt stilaan naar zijn eind toe. Wat begon als een grote sprong in het duister werd mijn allermooiste cadeau. Zelf bedacht, zelf uitgewerkt, zelf begeleid, zelf geschoten en zelf beleefd.

Er kwamen zoveel verschillende vogels over de vloer met elk hun eigen mooie verenpracht. Zware verhalen, onvoltooide dromen, mooie gesprekken, diepe ontroeringen maar vooral heel veel hoop naar de toekomst toe.

Iedere foto die ik terug bekijk, brengt weer een gesprek naar boven. Er komt een kleur bovendrijven en iedere keer weer mag ik die persoon ontmoeten, die zich hier bij een kopje koffie of een glaasje water heeft laten zien.

Meer dan 70 mensen vonden het een goed idee om zich te laten fotograferen op die mijlpaal die vijftig heet.

Het is slechts een getal, slechts een streepje op een tijdlijn maar voor velen toch ook een keerpunt.

Waar sta ik nu in het leven, wat gaat het mij nog allemaal brengen en vaak ook als ik nog iets wil omkeren of starten dan is het nu het juiste moment.

Mensen gaan met veel twijfels de studio in. We zijn geen fotomodellen en het poseren is voor ons als een vreemde eend in de bijt. De lens komt dichtbij en is enkel op jou gericht. Mensen komen met een glimlach weer buiten. Ja het is gelukt, we staan er mooi op, veel beter dan we gedacht hadden. De mens is een mooi dier en heeft alle schoonheid in zich.

We moeten deze pracht enkel naar buiten lokken. Geloof me met zo'n tas koffie en een goed gesprek, wordt er veel mogelijk gemaakt.

Tijd kunnen geven aan de wereld die vaak enkel druk en haastig is, is misschien wel het mooiste cadeau.

Even stilstaan bij het leven met een tijdgenoot, die net zoveel behoefte heeft aan een reflectiemoment als jij zelf, daar koop je geen brood voor, maar het geeft je wel weer energie en het omringd je met samenhorigheid.

Ik ga nog even door. De herfst komt eraan en dan mag het project ook zijn verkleurde blaadjes laten vallen.

Een zwanenzang zou ik het niet noemen maar wel het mooi afronden van een project dat ik nooit zal vergeten. Een project dat ook nog een beetje Anja in zich draagt, net zoals ik het graag wil. Zolang we over haar praten, zijn we haar niet vergeten. Vijftig is ook voor haar slechts een getal. Onsterfelijk zijn we als we onze kleuren mogen blijven tonen in de positiviteit van de toekomst.