Loopbaan - Juni 2017

30 jaar werkzaam bij dezelfde werkgever, las ik in een artikel over iemand die zijn standvastigheid wilde benadrukken.

Het wordt een zeldzaamheid. Ik moet zelf toegeven dat ook ik niet uit dat vaatje getapt heb.

Vast werk, vaste job, vast contract,... het voelde allemaal een beetje te vast voor mij.

Mijn start was in de voedingssector bij een ijsroomfabrikant waar ik twee heel toffe jaren heb gekend. In de zomer was het uiteraard snoepen van de ijsjes maar ook in de winter gingen die vlot over de toonbank. Het gras was groener aan de andere kant, zo dacht ik, en ik stapte over naar een strips- en kinderboeken drukkerij/uitgeverij. Ik zat daar op m'n plaats. Als fervent lezertje tussen de boeken, wat wil je nog meer.

De werkgever besliste er anders over en schopte me aan de deur. Het is me nog steeds niet echt duidelijk waarom maar het kwam als een donderslag bij heldere hemel. Nooit gedacht dat dit me zou overkomen.

Toen begon de zoektocht. Interim job bij een plastiek fabrikant, een foute keuze bij een isolatiekoning, oude metalen gaan opkopen voor een prehistorisch bedrijf, noem maar op, ik heb het allemaal gedaan. En ik bleef zoeken. Dit was duidelijk niet wat ik zocht.

De metalen dak- en wandbeplating heeft me een tijdje een fijn onderdak gegeven. Ik zat in de bouw, de sector van mijn voorvaderen en kon me goed vinden in een job die de nodige afwisseling bood. En toen gingen ze verhuizen naar het verre Limburg.

En ik... ik ging weer op zoek.

Via het interim kantoor kwam ik terecht bij de grootste farmareus uit de Kempen. Een pittig sollicitatiegesprek in het Engels, met vier nationaliteiten voor me om vragen of te vuren. Zeker het strafste gesprek dat ik ooit heb volbracht. Maar het viel in de smaak en zo startte ik bij een firma die me heel veel mooie maar ook een pak minder mooie dingen zou brengen. Mijn eerste chef in dit bedrijf was de meest bijzondere man die ik ooit heb ontmoet. En dat bedoel ik enkel in de positieve zin. Met zijn Italiaanse roots bracht hij iedere dag het nodige peper en zout mee en maakte hij van onze internationale jonge groep een hechte club. We gingen voor hem door het vuur, stuk voor stuk. Hij entertainde ons met verhalen tijdens de middagpauze die in een stand-up comedian programma niet zouden misstaan. Maar ook hij vertrok weer, met de nodige traantjes van mijn kant en onze nieuwe chef was een leeftijdsgenoot die momenteel het mooie weer maakt bij een koffiegigant in Seattle.

En ook toen kwam er weer een verhuis. Naar Zwitserland en mocht ik weer gaan zoeken naar een nieuwe uitdaging. Intern kon ik solliciteren en zo kwam ik terecht bij de tweede geweldige chef in dit grote huis. Een rasechte West- Vlaming die helemaal aangepast was in de Antwerpse Kempen. Stel je Filip Dewinter voor, zie je hem? Wel hij zou zijn dubbelganger kunnen zijn. Dan bedoel ik uiteraard enkel qua looks.

Het opende voor mij ook een blik op het Midden Oosten en de ongelofelijk fijne mensen daar om mee samen te werken. Een nieuwe wereld ging open. Maar ook Dewinter vertrok en hij nam mij potje "geluk op 't werk" met zich mee.

Wat volgde was een moeilijke tijd, vol onbegrip, foute keuzes en een hobbelige weg om te kiezen voor m'n eigen geluk. Het kwakkelde nog vier jaar verder en ik werd steeds ongelukkiger. Daar was dan de langverwachte re-organisatie en mijn kans om deze gezondheidsfirma in minder gezonde toestand te verlaten. Een firma kan je ziek maken, ook een gezondheidsconcern.

Twee jaar thuis en genoten van ieder moment om dan midden de veertig toch weer terug op zoek te gaan naar een passende job.

Werfreserve stad Turnhout, deeltijds werk op Stedelijke Ontwikkeling. Wat begon als een halfjaarlijks contract, werd een job van vier jaar.

Begin dit jaar maakte ik de overstap naar Toerisme & UIT en lijk nu eindelijk m'n finale plaats gevonden te hebben.

Wat een rit, wat een rollercoaster maar ook wat een ervaring en wat een bagage.

Moest ik herbeginnen, ik zou het, mits een paar aanpassingen, net hetzelfde doen.