Een halve eeuw - April 2017

Een zaadje werd gepland. Koen Wauters werd er willens nillens bij betrokken als beeld. De stroomversnelling was een feit.

De krant schreef een artikel en de nationale zender wil het project in beeld brengen.

Het heeft zoveel in beweging gebracht.

Ondertussen ben ik een volle maand in de running met het project en het brengt me enorm veel vreugde.

Ik had geen beter cadeau voor mezelf kunnen kiezen. Dit voelt als mezelf.

De vijftigjarige komen allemaal met een beetje klamme handjes binnen maar ook vol verwachting.

Er wordt tijd genomen om te praten en ook om aan mekaar te wennen.

De verhalen komen los, levens worden gedeeld en ervaringen uitgewisseld.

Langzaam ontstaat er een band.

We hebben allemaal één ding gemeen : we worden 50 dit jaar.

In de daglichtstudio wordt het volgende hoofdstuk aangesneden. Moeilijk, poseren, niet gewend, een zenuwachtige lach en dan langzaam

aan de ontspanning en het dicht bij jezelf voelen.

Het portret mag ontstaan en samen bekijken we ter plaatse de portretten.

Van zodra het juiste plaatje in beeld is, valt alle spanning spontaan weg.

We ademen diep en kunnen weer ontspannen.

Terug binnen wordt alles nog even overlopen. De foto is een feit en diezelfde dag valt deze dan ook

nog in de mailbox. Een cirkel is rond. Laat die 50 nu maar komen.

Ieder individu dat bij mij binnen en ook weer buiten stapt, laat een onuitwisbare indruk na.

Mensen die ik nooit zal vergeten. Mensen die mij hun vertrouwen schenken om een klein stukje van

hun innerlijk te tonen en dit ook op de gevoelige plaat laten vastleggen.

Hier kan geen feest of geen duur cadeau tegen op.

Dit is wie ik ben en wat ik wil geven, voor mijn eigen 50 soms moeilijke, maar altijd prachtige jaren.

Twee mensen zullen ontbreken in deze reeks en onrechtstreeks zijn zij de aanzet.

In gedachten zijn ze nooit ver weg en ze zijn ook steeds bij mij als ik op het juiste moment afdruk.

Merci Anja, merci Philip.