50 levensjaren - Februari 2017

Dit jaar is een bijzonder jaar. Ik voelde dit eind 2016 al aankomen. Er zat heel veel onderhuids te wroeten. Energie die duidelijk z'n weg zocht en verschillende paadjes bewandelde. Het zat allemaal een beetje in de weg en toch voelde het als verwachtingsvol.

We overschreden de jaargrens en in de eerste week was het al direct crash, boom, bang. Mijn project 50 in 2017 kreeg een plaatsje in de krant en de reacties waren enorm. Weken ben ik bezig geweest met potlood en agenda om alle nieuwbakken 50-jarigen in te plannen.

Ik ben trots, mateloos trots, omdat dit project echt voor de volle 100% van mij is. Het idee is geboren in mezelf. Ik ben gaan nadenken over teksten, foto's, flyers en facebookberichten. Daarna mocht het zijn eigen weg gaan. De laatste voorbereidingshalte is aangebroken. Ik mag bekende Belgen en bekende Nederlanders contacteren, met de stille hoop dat er zeker een paar positief zullen reageren.

Net toen het oog van de storm wat geluwd was, kreeg ik een confrontatie op menselijk gebied die niet van de poes was. Ik koos resoluut voor de rust, de sereniteit en het gesprek. Wat een verademing voor de agressieve persoon die ik in het verleden in dergelijke situaties was. Ook hierin is enige trots me niet vreemd. Een overwinning op mezelf. Het lukt me sinds lang om in confrontaties niet met de volle voeten vooruit te gaan maar diep in mezelf te voelen wat zulke situaties met me doen. Het maakt me evenwichtiger als mens.

Maar de tweede maand van het jaar had nog meer in petto. Er kwam een jobaanbieding op mijn pad die als het ware op mijn lijf geschreven is. Communicatie en Toerisme zomaar hand in hand. Ik kreeg het op een gouden presenteerblaadje aangeboden en ik ging vooral heel erg goed voelen wat dit met me deed. Voel ik me goed in de omgeving? Heb ik de nodige clicks met de nieuwe collega's? Kan ik met volle overtuiging een nieuw hoofdstuk aanvatten? Het antwoord is drie keer ja en zonder enige tegenkantingen is die nieuwe job gewoon een feit. Op vijftigjarige leeftijd nog uitgekozen worden als de beste match voor een uitdagende job, het is geen evidentie. Ik ben daarom ook enorm dankbaar dat ik deze kans krijg en dat ik mezelf dit ook gun.

Het jaar is nog maar 6 weken ver en het is al een rollercoaster aan emoties. Wat een beweging, wat een energie en wat een kansen.

Ik kijk de komende maanden dan ook met open blik tegemoet. De voorbereidingen zijn achter de rug. Ik ben klaar voor de treinwagons die op mijn rails klaar staan voor vertrek.

In een klein stationnetje...