Paul Young - November 2016

Geen idee wat je van een zestigjarige artiest kan verwachten die je al zolang niet meer gehoord hebt. Het maakte me wel heel benieuwd. Die oude rockers zijn meestal echt nog super. Als ik denk aan Sting, die volgende week de Bataclan terug opent of aan George Michael die voor velen veel te oninteressant is met zijn onbekende songs maar die voor de echte fans hiermee staat als een huis. Denk aan Bryan Adams die na al die jaren nog honderd procent stevig in z'n zangschoenen staat.

Dus ja, een avondje Arenberg met Paul Young, dat vond ik wel een goed idee. Ik herinner me dat ik in het vierde secundair zat en toen op een ochtend het gerucht ging dat hij was overleden. Consternatie alom bij ons als pubers. Het is, misschien wel zijn lange leven.

Vrije zit en een mooie tweede rij. Het fototoestel mocht niet mee dus ik ging echt om een avondje gewoon genieten. Focus helemaal op de muziek. Die was prima. Young had zich omringd door een jong volkje professionele muzikanten.

En hij zelf? Moet het echt? Moet ik hem echt aan het kruis nagelen? Wel, als ik m'n ogen dichtdeed dan zou ik gedacht hebben dat er een slechte This is the Voice artiest op het podium stond. Hij ziet er nog prima uit maar zijn zang carrière is eigenlijk totaal over and out.

Het begon nochtans goed met Love of the Common People waarvan hij de moves nog als vanouds mee kon swingen.

Het goochelen met de microfoon gaat hem ook nog steeds heel goed af.

Alle oude krakers kwamen één na één uit de kast maar Paul zijn stem was nergens meer. Totaal verdwenen.

Every Time you go away - Tear your Play House down - Wherever I lay my hat - Come back and stay en Every thing must Change.

Dat laatste staat als een huis. Er mag wel wat veranderen Paul. Misschien een ander beroep of toch maar met pensioen gaan?