Native Speaker – Januari 2016

Tijdens het kijken naar “Liefde voor Muziek” ontdekte ik hoe een absoluut geschenk het is om op te groeien met een tweede moedertaal. Belle Perez schakelt naadloos over van het Nederlands naar het Spaans en toont daarmee ook een extra deel van haar persoonlijkheid.

Sinds ik zes ben, zijn we regelmatig te gast in de geboortestreek van mijn grootvader. Het uiterste zuiden van Duitsland is voor mij een tweede thuishaven geworden. Niet dat ik ooit zal overwegen om definitief naar daar te trekken. Toch is er steeds een stukje (h)erkenning als ik de stad binnenrij. Het mooie is om niet de grote weg te kiezen maar al een paar dorpen vooraf langs het meer te rijden. Stad aan het water. Stad van wijn en mediterrane warmte.

De taal leerde ik lang voor ik op school mijn eerste lessen kreeg. Waarom sommige naamvallen bij een bepaalde situatie horen, dat kan ik niet uitleggen, dat voel ik. In een voetbalomgeving zijn zij altijd mijn nummer één voor mij. Ook dat is weer een gevoel en zo moeilijk om onder woorden te brengen.

Toch heb ik een echte haat/liefde verhouding met het volk dat in mijn bloed zit. Ik kan me mateloos ergeren aan hun übermenschlichkeit. Je praat Duits als je met hen omgaat, want uiteraard spreken zij geen tweede taal (waarom zouden ze? ) . Daarbij zullen ze je zeker wijzen op de fouten die je maakt of op de dubbele bodems die niet direct duidelijk zijn. Het is een raar volkje van opportunisten en beterweters dat zich duidelijk vaak veel beter voelt dan de rest van het universum. In de kern zit daar ook hun diepe kracht. Ze gaan ervoor. Dat hebben ze de laatste zestig jaar wel bewezen.

Dankbaarheid is het woord dat naar boven komt. Dankbaar omdat ik de mogelijkheid kreeg om in deze, zij het beperkte, tweetaligheid op te groeien en zo de kruiding van een ander volk mee te krijgen. Want bekijk het zoals je wil, anders zijn we allemaal en daarom meteen ook uniek.