Door het leven verwend - November 2015
Een zoeker, dat was ik, al vanaf hele jonge leeftijd. Ik kon me nooit vinden in het pad dat mijn leeftijdsgenoten voor zichzelf hadden uitgestippeld. Het leek zo weinig op de persoon die diep binnenin zat maar die nog niet wist wanneer hij zichzelf zou vinden. Zoekende dus. Toen iedereen zich ging settelen, ging samenwonen of trouwen, kinderen kreeg en een carrière najoeg, wist ik geen blijf met mezelf. Het was een sombere periode want alles wat er voor iedereen gebeurde was blijkbaar niet voor mij weggelegd. Ik bleef zoeken, onbewust. In het grote zwarte denken wat het leven toen voor me was, stond niemand echter stil bij die ene zoekende ziel. Allemaal te druk met hun eigen nest, letterlijk en figuurlijk. Het was eenzaam en het was donker. Vaak had ik het gevoel dat het zo zou blijven. Ik zocht iets waar ik mezelf in kon vinden.
Het licht ging niet van dag op dag schijnen. Het is in stralen gekomen. Stilaan vond ik dat wat er diep in me zat en besefte ik, dat ik me niet moest aansluiten bij de massa. Het hoefde echt niet, het kon anders. Creativiteit was mijn sleutelwoord. Als vette tegenhanger van de kantoorjob had ik die andere kant zo broodnodig. Veel geprobeerd en niet alles passend gevonden maar wel de smaak van het leven te pakken. Midden de dertig nam die kant de overhand. Deze ziel wil vooral vrij zijn en aanvaardt geen beperkingen.
Nu zie ik relaties aan scherven vallen, dromen als zeepbellen uit elkaar spatten, mensen van mekaar vervreemden en zo veel meer. Nu zijn mijn leeftijdsgenoten zoekende naar zichzelf. Een pak levensjaren op de teller maar nog geen connectie met hun innerlijke wezen. Het moet allemaal nog beginnen en de vragen en angsten stromen langs m'n mailbox binnen. Ik ben dit stadium gepasseerd in alle eenzaamheid. ZELF is nog steeds een codewoord voor mij. Luisteren kan ik en mijn weg aan hen vertellen. Dat alleen niet per se eenzaam is en dat de kansen die ik zag voorbij komen en heb gegrepen er heel anders hadden uitgezien dan wanneer ik kind en gezin zou hebben. Zovele mensen zitten vast in een denkpatroon van de enige echte geluksgarantie. Een loterij lot met sowieso twee delen. Zoals men ons dat ons hele leven heeft voorgespiegeld. "Ik kan niet alleen zijn" is de meest gehoorde quote. Als je samen met jezelf bent, ben je nooit alleen. Het gaat er maar over hoe je in het leven staat. Beperkingen leg je jezelf op, dus gooi weg die handel en ga het leven aan. In het slechtste geval heb je er maar één. Mocht er toch nog een vervolg komen na de dood, dan weet je alvast hoe je het mag aanpakken.