Paparazza - Februari 2015

Wat een fotograaf lijden kan, of wat een mens zich op de hals kan halen.

Vorige week was ik in Londen. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak ik deze stad bezocht heb. Een aantal keer per jaar moet ik er gewoon heen. Sfeer opsnuiven, winkelen, tentoonstelling bezoeken maar vooral straatfotografie meepikken.

De musical “Once” draait nog tot einde maart en de dag voor vertrek haalde ik het in m’n hoofd om bij een muzikale vriendin tijdstippen op te vragen wanneer ik eventueel Ronan Keating aan de stage door van het Phoenix theater kon spotten. Ze gaf me drie tijdslots en dat leek me voldoende om te scoren. Toch had ik er weinig vertrouwen in maar zag het als een leuk extraatje voor de trip. Dit valt tenslotte ook tot straatfotografie onder te brengen.

De eerste twee tijdstippen liet ik aan me voorbij gaan. Moe en slecht licht( grijs en al schemerend tot donker) leken me geen ideale omstandigheden om de Boyzone ster te doen schitteren. Dus ik zette al mijn kansen in op het middaguur. De nieuwe boekhandel van Foyles ligt recht tegenover het theater en het is zeker geen straf om daar rond te kuieren. Wat een schitterende renovatie en wat een oceanen van boeken.

Maar goed, terug bij het onderwerp nu. Ik stond ruim op voorhand aan de achterkant van het theater. Al gauw werd het een groep van een 20-tal vrouwen die zich rondom de deur verzamelden. Ik had even iets van “ja” dit gaat lukken, uiteraard. De energie begon te stromen en ik zag het plaatje al in gedachten voor me. Als ik even de concentratie dreig te verliezen stopt er een geblindeerde Mercedes voor de deur. Hij is van een type dat ik nog nooit gezien hebt. Een zwarte chauffeur stapt uit en opent het achterportier. Een kleine blonde man met zonnebril stapt uit en zegt : “Sorry guys, I’m running late”. Auto uit, stage door in. Zo dat was het. Ik knipperde eens met m’n wimpers en weg was hij.

Diep binnenin begint er een mannetje heel hard te lachen. En ik lach mee. Wat is dit een gekke luchtige situatie. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Uiteraard kan ik begrip opbrengen voor dit gegeven. Een mooie ervaring die je weer terug met twee voeten op de grond zet en je doet verlangen naar een volgende uitdaging.

Ik bracht vier schitterende portretten mee uit deze hoofdstad en die komen één voor één in de mensen-met-een-passie reeks. Voor de artiest met zijn verzameling tattoos, heb ik al een waardige stand-in gevonden. Ook zijn foto mag deel uitmaken van de reeks.

Sometimes you win, sometimes you loose…. al is verliezen heel relatief in dit gegeven.