Brexit- Augustus 2019

In Londen was ik op bezoek bij een oude en dierbare vriend. Hij is reeds in m'n leven sinds ik veertien ben. Het was een mooie ontmoeting. Op de terugweg raakte ik vast het treinstation van Liverpool Street. De ene na de andere connectie met Stansted Airport werd geannuleerd en het leek erop dat de problemen (wat ze ook waren) niet opgelost werden.

Dan raak je in gesprek met mensen die in hetzelfde bootje zitten als jij. Hoe geraken we tijdig op de luchthaven zodat we onze vlucht niet missen?

Nog voor ik het goed en wel besefte, zat ik een een Ueber taxi met drie andere gestrande reizigers en werd het alternatief vervoermiddel naar de luchthaven ingezet. Ik geloof niet in toeval en dus ook niet dat dit drie willekeurige mensen waren.

Laat ze me je even voorstellen.

Ursula, de meest kleurrijke van de drie, geeft kooklessen en heeft al 23 kookboeken op haar palmares staan. Ze is van Italiaanse origine en kookt de recepten van haar Nonna. Daarmee heeft ze een gigantisch succes. Haar man en dochter zijn reeds op de luchthaven maar vermits ze nog een kookles had, zou ze hen achterna komen. De echtgenoot, die arts is, belt haar onophoudelijk. Ik hoor haar steeds zeggen : bye bye darling en dit op een schuchtere stille toon. Ze is zenuwachtig om de vlucht te missen want ze vertrekken op zomervakantie naar Sicilië waar ze zo naar uitgekeken hebben.

William is piloot bij Emirates en vliegt vanavond nog naar Dubai. Hij had graag nog wat rust genomen vooraleer hij een gans vliegtuig mee naar het Midden Oosten vervoert. In zijn beginjaren werkte hij bij Ryanair maar ondertussen heeft hij zich opgewerkt en is hij trots op deze fijne maatschappij die een vrij goede naam heeft en ook sponsor is van een grote voetbalploeg. Hij is eerst eergisteren toegekomen en nu weer onderweg naar een volgende vlucht.

Alice, degene die de taxi voor ons regelde, is een vastgoedmakelaar die vooral in Zuid-Amerika huizen en panden koopt en verkoopt. Maar nu even niet. Ze is onderweg naar Ibiza waar ze het vrijgezellenweekend van haar zus gaat bijwonen. Zij is ook degene die ons constant op de hoogte houdt van de stand van zaken. Nog een half uur, na deze file zijn we erdoor, nog 10 minuten, nog drie minuten. Het lijkt wel een sprekende klok.

Sammy onze chauffeur, kwam 28 jaar geleden uit Bangladesh en beschouwt het Verenigd Koninkrijk als zijn nieuwe thuis. Een weg terug is er niet voor hem omdat zijn kinderen en kleinkinderen hier wonen. Toch gaat hij ieder jaar weer een keertje naar het land waar hij het levenslicht zag. Hij brengt ons wonderwel allemaal tijdig in Stansted waarvoor onze eeuwige dank.

Kort wordt er in de taxi nog gesproken over Brexit en Boris Johnson. Ik neem hieruit mee dat het voor de mensen in de uk een even groot raadsel is als voor ons. Ze vinden het jammer dat er zoveel tijd is verloren gegaan en dat er niet één iemand opstaat en het toneel in handen neemt. We praten vooral over de dingen die ons aan het hart liggen, de fotografie, het koken en het reizen. Na een uur samen in de Kia lijkt het of we mekaar al een gans leven kennen. Zo gek, dat een trein panne zo onverwacht mensen kan samenbrengen in een groep die past als een oude jas.

Wat een fijne ontmoeting. Wat een mooi einde van mijn 44ste trip naar de hoofstad van God's Own Country.

Geen idee of het me na 31 oktober nog zo makkelijk zal lukken om de oversteek te maken maar deze ontmoeting steek ik alvast in mijn hart.