Goris - Oktober 2018

Vorige week woensdag hebben we nonkel Mil begraven. Hij was de laatste nonkel van mijn pa.

Een generatie Goris is niet meer. Na Fer, René en Marcel ruilde ook Mil het tijdelijke voor het eeuwige.

Op zulke momenten sta je weer even stil bij je afkomst. Zij zijn mijn regelrechte lijn.

De naam die ik draag, gaven zij aan mij.

Hun vader Jan stierf op jonge leeftijd. Ik veronderstel dat Mil hem niet lang gekend heeft.

Het waren moeilijke tijden en tussen de oudste René (mijn grootvader) en de jongste Mil zitten 15 levensjaren.

Ook dat heeft er waarschijnlijk toe bijgedragen dat de banden niet erg close waren tussen de broers.

Vier jongens kregen drie zonen. Alleen nonkel Mil en tante Maria bleven kinderloos.

Drie nieuwe gasten voor een volle generatie Goris. Ze zijn heel verschillend. Mijn pa heeft heel weinig echte Goris trekken, bij Paul, de zoon van Fer, zie ik er net iets meer en bij Willy, de zoon van Marcel, zie ik ze allemaal.

Ook hun band is niet erg hecht maar als ze mekaar zien, voel je toch steeds dat er een gemene deler onder hun huist.

Ook deze generatie Goris kregen kinderen, meer in het bijzonder, zes dochters.

Net als mijn grootvader en vader ben ik de oudste in de reeks.

Na mij komen, Mieke, Ann en Lieve, dochters van Paul en Wendy en Ginny, dochters van Willy.

We kennen mekaar niet en toch is die overgrootvader Jan van ons allemaal. Bij ons thuis hangt een heel mooi portret van deze man. Portret, fotografie, vind je het gek dat ik met het idee speel om het ganse troepje samen voor de lens te halen?

Mijn grootvader was een rasverteller dus ik ben ervan overtuigd dat de meeste familieverhalen bij mij zitten. Hoe nonkel Marcel onder de oorlog bij hen inwoonde. Hoe er grote ruzie ontstond op het trouwfeest van nonkel Mil. Hoe nonkel Fer het in het leger tot een hoge piet schopte. Hoe hun stiefvader over Glasgow vertelde waar hij tijdens de eerste wereldoorlog verbleef.

Beste madammen Goris, ik heb geen idee of jullie dit beeld zien zitten, het was gewoon een nostalgische gedachten zweem die me na de begrafenis van nonkel Mil overviel. Mocht dit bericht op één of andere manier tot bij jullie geraken (nee, ik gooi geen flessen in de zee, die ligt trouwens te ver af) en jullie staan hiervoor open, dan hoor ik het graag.

Met oprechte familiegroeten,

Goris C.