Zelfstandig - Mei 2017

De roots van mijn naam gaan terug naar vier generaties van zelfstandigen. Niet enkel zelfstandig als onafhankelijk of op zich zelf staand, maar ook qua beroep. Mijn voorvaderen vonden het niet simpel om in loondienst te werken. Dus startte mijn over overgrootvader een schrijnwerkerij. Samen met zijn twee zonen Jan en Jos werd dit een echt familiegebeuren.

Toen kwam de oorlog en werd alles grondig door mekaar geschud. Mijn grootvader René vluchtte als tweejarige met zijn moeder naar Harderwijk. Moeder Colette is daar overleden en zo werd kleine René al heel snel een zelfstandig kind, willens nillens. Hij heeft dit gebeuren zijn hele leven meegedragen en wist nog tot op de dag van zijn overlijden dat hij in het kamp door verschillende andere moeders is opgevangen. René was een bijzonder iemand. Heel recht door zee. Vaak voor geen reden vatbaar. Dus hij was ook niet de ideale werknemer. Ook hij werd zelfstandig en koos voor hetzelfde materiaal als zijn vader en grootvader. In de wijde omgeving stond hij bekend als een uitstekende trappenmaker. Mager als een graat maar sterk als een beer. Creativiteit was hem niet vreemd. Uit mijn kindertijd herinner ik me mooie en vaak ook grappige tekeningen. Hij heeft zelfs mijn poëzie opgefleurd met een plaatje van zijn hand.

Samen in de zaak met mijn pa Jef, stapten zo over op algemene aannemingen, bouwwerken. Ook na zijn pensioen bleef René vlot meewerken.

Maar de tijden waren moeilijk en begin jaren '80 kreeg mijn pa een fijne aanbieding in het onderwijs. Eigenlijk zijn jongensdroom en wat later bleek ook zijn ware identiteit. Op zijn manier gaf hij jongens die het school lopen niet meer zo zagen zitten, een nieuwe toekomst om naar uit te kijken. Bij pa in de klas heerste er de atelier-mentaliteit. Hij stoomde de jonge gasten klaar voor "den bouw". Als we nu samen door het centrum lopen, wordt er vaak nog van ver geroepen en gezwaaid. Pa heeft de gave om met jonge mensen om te gaan en ze als gelijke te behandelen. Het is zo mooi dat hij z'n droom heeft kunnen waarmaken en van zowel het zelfstandig zijn als van het onderwijs heeft mogen proeven.

Na vier generaties Goris-jongens, komt er dan uiteindelijk een meisje acte de présence geven.

Ik ben geen werker op school. Ik neem het graag gemakkelijk. Het blijft zoeken en passen naar een juiste invulling op werkgebied.

Dan komt die mijlpaal van vijftig levensjaren in zicht en daarmee komt ook de droom aan de oppervlakte.

Ik haal het briefhoofd van de zaak van mijn grootvader terug van onder het stof. Hier komt generatie nummer vijf. Na bijna dertig jaar van stilte is de Goris stamboom weer aan zet. We geloven er weer in en gaan er weer mee aan de slag.

Ik ben niet alleen, ze staan allemaal als één man achter me.

Wat een mooi cadeau.