Immigranten - Oktober 2015

Toen ik nog voor een groot Amerikaans concern werkte, had ik schitterende collega's. Met Claudine had ik die instant click. We hebben eerst veel gemaild en gebeld beroepshalve voordat ik haar voor het eerst ging bezoeken. Alleen de grote plas over was een echte belevenis. Daar stond ze aan de buitendeur van Newark Airport en we vielen mekaar in de armen net of we oude bekenden waren.

Claudine is een immigrantenkind. Haar ouders verhuisden van Zuid-Duitsland/Zwitserland naar Canada in de hoop daar een beter leven te kunnen opbouwen. Wij spreken Engels met mekaar maar als het vaak wat specifieker mag of de woorden wat extra kruiding nodig hebben dan schakelen we over op onze moedertaal. Soms één woord, soms een hele zin. Dat maakt ons eigenlijk een beetje familie van mekaar. Het geboortedorp van haar vader ligt vlakbij dat van mijn grootvader.

Door Claudine leerde ik ook Geri kennen. Geri is een immigrantenkind. Haar Ierse ouders kwamen jaren geleden via Ellis Island het land binnen. Over haar vader vertelt ze vaak heel melancholisch. Voor haar was er geen taalbarrière maar zeker een cultuuraanpassing. Ze deed het uitstekend en paste zich in haar nieuwe vaderland helemaal aan. Geri is warm en heeft altijd wel iets lekkers dat ze je wil voorschotelen.

Een andere schakel in deze vriendenkring is Anne LaMonica. Een echte Italiaanse furie. Dus ja, je raad het al, Anne is een immigrantenkind. Anne assisteert één van de big chiefs in het concern maar verbergt nooit het feit dat Italië voor haar een referentiepunt is. Als je haar ontmoet, is dat meteen duidelijk. Anne is La Mama, dat straalt ze uit en zal ze nooit onder stoelen of banken kunnen zijn. Het is zelfs een overbodige vraag of ze dat wel wil.

Het is ondertussen al meer dan tien jaar geleden dat ik ze nog in de armen kon sluiten. Deze immigrantenkinderen die als alleenstaanden zo verschrikkelijk goed voor mekaar zorgen. Ieder van hen brengt zijn eigen achtergrond mee (ook dit immigrantenkind) en ze zijn de room of de kruiden op het vriendschapgerecht. We delen liefe en leed met mekaar en we lachen tot de tranen rollen. Volgende week staat er weer een ontmoeting op het programma en het is zo fijn ieder te kunnen respecteren zoals zij is.

Het brengt voor mij de hele vluchtelingencrisis in een heel ander perspectief. Dit zijn de kinderen van mensen die net als zovele mensen heden ten dage, hun geluk in andere oorden zoeken. Ze zijn een voorbeeld voor alles wat komt en een bewijs van alles wat is geweest. Ik zie ze graag. Ze zijn me ongelofelijk dierbaar.

Misschien dat dit korte relaas je toch even doet nadenken vooraleer je met harde woorden mensen van andere origine in hokjes stopt. Het land bestond lang voor ons en zal nog lang na ons bestaan voortleven. Het is tijdverlies erover te redetwisten aan wie het toebehoort.