Nicole - Juli 2015

Toen ik op juridische dienst begon was Nicole herstellende van borstkanker. Toen ze enkele dagen in de week terug kwam werken, merkte ik meteen dat het iemand was die mij enorm “lag”. Geen idee wat juist de klik veroorzaakte maar bij Nicole voelde je je altijd moederlijk omringd. In mijn moeilijke jaren op de afdeling ging ik ook regelmatig bij haar langs voor een deugddoende babbel. Zo leerde ik haar ook een beetje beter kennen. We spraken over onze honden en over onze reizen, net zo vaak als over de werksituatie. In 2010 nam ik na lang wikken en wegen afscheid van de firma.

Nicole kwam ik regelmatig terug tegen, vooral op de zaterdagse markt of in de bibliotheek. We hadden altijd een fijne babbel. Niet het alledaagse, Hoe ist? Alles goed? Maar vaak over het leven zelf en hoe we er tegenaan keken. Ik miste haar al een tijdje toen het bericht van een andere oud-collega kwam dat ze was hervallen. Het kwam als een klap want Nicole gaf echt de indruk weer volop in het leven te staan.

In het voorjaar kwam ik haar weer tegen op de markt. Ik zette mijn fiets opzij en we hebben een hele tijd staan praten in de kou maar het gesprek compenseerde dat met heel veel warmte. Ik ben niet iemand die om de hete brij heen draait en we zijn dan ook recht de realiteit ingestapt. Ze vertelde dat ze in de laatste fase zat en het leven per drie maanden moest bekijken. De medicatie die ze nu kreeg was haar laatste houvast, genezen zat er niet meer in, als dit stopte, dan ging het licht ook helemaal uit. Ze genoot nog steeds van kleine dingen, zoals de kleinkinderen van haar dichtste familie ophalen van school en voor ze zorgen tot de ouders van hun werk terug kwamen. Ik vroeg ook naar Marc, hoe hij dit allemaal verwerkt kreeg. Mijn vraag verraste haar, want ik was blijkbaar de eerste die naar zijn welzijn vroeg. Het is uiteraard als partner een hele zware weg die je moet gaan.

Gisteren kreeg ik het bericht dat Nicole thuis was ingeslapen, vorige week en ook vorige zaterdag was begraven. Vandaag hou ik een stille dag, voor haar. Ik laat alle momenten die we samen deelden weer even de revue passeren. Nicole was voor mij een luisterend oor toen ik met mijn ietsiepietsie kleine problemen een keuze probeerde te maken op mijn werk. Zij heeft er mede verdienste aan dat ik die uitstap heb durven zetten. Ons laatste gesprek koester ik heel diep. Zelden heb ik zo oprecht gepraat met iemand die in het laatste levenshoofdstuk staat. Het maakte me emotioneel maar ook bijzonder bevoorrecht. Ze liet me binnenkijken, ze liet me toe, in het duister.

Nicole, merci!