Jürgen Bockelmann (Sep 1934 - Dez 2014)
Udo is niet meer. Een heel leven flitst aan me voorbij. Zoveel liedjes die ik m’n leven lang woord voor woord zal meezingen. Zoveel teksten die zoveel verder gaan dan ik hou van jou, ik blijf je trouw. De platen hebben we niet meer maar ze zijn één voor één vervangen door hetzelfde exemplaar in cd vorm. We hebben het ganse oeuvre in huis. Ik kan niet één favoriet opnoemen, want er zijn er zoveel. Onlangs heb ik een heel pak cd’s in de auto gelegd om er op de lange ritten die ik maak terug naar te luisteren. Vaak komen de tranen van herkenbaarheid. Het leven dat hij zo goed gekend heeft, wordt vaak zo onnavolgbaar omschreven.
Toen mijn ma 60 werd zijn we live gaan kijken. Een dorpsplein vol mensen in de gietende regen allemaal op stoeltjes en met regencapuchons. Iedereen bleef zitten en zong mee. Zelf had ik de liedjes lange tijd niet meer gehoord maar het kwam uiteraard allemaal terug. Samen onder een paraplu zongen we uit volle borst mee. Naast ons zat een man met zijn moeder en tante en ook daar werden de kelen volop opengezet. Er ging zo’n gevoel van samenhorigheid door ons heen. Allemaal samen voor hem en door hem.
Een paar maanden geleden zagen we nog de show naar aanleiding van zijn 80ste verjaardag. Hij zag er topfit uit en straalde van kop tot teen. Muziek was uiteraard zijn leven en monter vertelde hij dat hij zolang hij zich goed voelde, hij er nog mee doorging. Tot vandaag dus.
Tijdens zijn wandeling in Gottlieben is hij ingestort en regelrecht naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Münsterlingen gebracht. Zelf zijn we thuis in deze regio rondom de Bodensee. Het is een plaats waar natuur en water zo mooi samenvloeien. Ein fliegender Schwan über ‘m Bodensee. (uit : Atlantis sind wir). Daar is onze “Liedermacher” om 16.25h. ingeslapen. Ik wens hem een mooie laatste reis.
Da Capo Jürgen Bockelmann