Stephan Vanfleteren - Botanique Brussel

Een uitnodiging voor een fototentoonstelling viel in de bus. Niet van de fotograaf zelf maar van zijn vrouw, wat al bijna net zo impressionant is of zelfs nog net dat ietsje meer. Een kunstenaar is slechts zo uitzonderlijk als de vrouw/man die achter hem/haar staat. Ik was er enorm blij mee.

We nemen de dag zoals hij komt en struinen hartje Brussel rond. Opeens overvalt me een herinnering aan een gesprek van enkele maanden geleden met een goede vriend. Er zit een bijzondere eetgelegenheid in rue de Boucher maar natuurlijk ontging de naam me helemaal. Gelukkig hebben we het digitale tijdperk mee en vloog er al snel een sms met naam en nummer binnen.

Eens de innerlijke mens gevuld ging het richting Botanique onder een late namiddag zon. Het werd plots stil toen we de ruimte binnenstapten. Een bijzondere energie die je letterlijk vleugels geeft. Ze hangen bij het binnenkomen aan een haakje en als je even rechts kijkt, zie je ze aan de schouders van Axel Witsel, meteen ook de cover van het eerder uitgebrachte boek.

De locatie is subliem evenals de keuze van de portretten. Ik kan niet onder woorden brengen hoe geweldig Vanfleteren deze atleten op de gevoelige plaat heeft vastgelegd. Je stapt binnen in een verhaal en kan ieder hoofdstuk op je eigen manier lezen.

Wat is het leuk om deze ervaring te delen met iemand die net zo gepassioneerd kan kijken en filosoferen als ik. Dries Mertens die je van drie portretten aankijkt en waarin ik steeds een ander iemand zie. Een man met vele facetten, misschien iets te veel. Ik geloof hem niet. Moussa als een strijdlustige krijger met een blik die verder kijkt dan eender welke grens. De rug van Romelu waar je de aanzet van zijn onbestaande vleugels in zijn torso kan zien. De open hand van Courtois, je ziet de bal niet maar je voelt dat hij niet ver weg is. De schitterende tattoo's van Mirallas en Alderweireld, met wereldse woorden en trotse eenvoud. Het duoportret van de niet geselecteerde Timmy Simons samen met Jan Vertonghen. Zo ingetogen en zo veelzeggend. Hazard op een speelse manier, net zoals de speler zich toont in iedereen duivel. Parels, één voor één.

Het is gewoon teveel emotie en inspiratie om in één keer te laten doordringen, dus we maken nogmaals een rondje. En weer is er die verbazing als bij het eerste moment. We dromen weg, want wat zou dat geven als,...

Na afloop feliciteren we de artiest en drukken we onze bewondering uit voor zoveel moois. We worden oprecht aux serieux genomen en er ontspint zich een gesprek van een leven na deze tentoonstelling. Stephan geeft toe dat hij onmogelijk alles kan blijven stockeren. Het zijn dan ook geen polaroids die je ergens in een kast kan wegmoffelen. Wie weet hebben de spelers interesse of wil de voetbalbond deze collectie wel overnemen. En wat als dat niet het geval is?

Een korte stilte met dan meteen de reactie : hebben jullie interesse?

Wat een bijzondere vraag beste man. We houden van je werk en staan met open mond naar deze portretten te staren. Het zou een droom zijn om één van je werken in onze huiskamer, leefkamer of werkkamer te mogen verwelkomen.

We maken verdere afspraken en ik druk erop om zijn vrouw nogmaals te bedanken voor de fijne uitnodiging die we kregen. Dit wordt uitermate geapprecieerd. Nog even kijken we om naar al het moois dat op dit klein stukje van onze hoofdstad verenigd is.

In de trein terug naar huis wordt er uitgesproken hoe verrast we zijn. Hoe fijn het is om een kunstenaar van dit niveau te ontmoeten en gewoon ongedwongen met hem te kunnen praten. Natuurlijk gaat het ook over de afmetingen van de kaders, de eventuele prijzen van de werken en onze eerste voorzichtige keuze. Niks is zeker maar van dromen blijven we jong en alert.